Hafnfirðingar segið NEI!

Elskum við ófrið?  Sú spurning kemur upp í huga minn varðandi stækkun Alcan í Hafnarfirði.  Hvers vegna í ósköpunum erum við komin í þá stöðu að framtíð álversins í Straumsvík, virðist eiga að ráðast á morgun.  Annars vegar málar Alcan-fólk mynd af upphafi endalokanna  ef Hafnfirðingar segja nei, en hins vegar liggur fyrir sú mynd að stærsta álver landsins verði byggt á höfuðborgarsvæðinu í nánustu framtíð.

Það sem liggur fyrir ef sagt verður „Já“ er að tómur ófriður verður bæði um stækkunina og virkjanagerðina á næstu árum – er ekki nóg komið?  En hvað gerist ef sagt verður „Nei“?  EKKERT!  Auðvitað æmtir Alcan eitthvað, en þeir leggja ekkert niður álverið á næstu árum.  Hvað þeir ákveða í fjarlægri framtíð breytir engu.  En það sem gerst hefur er að við höfum fengið smá andrúm sem þjóð til að finna út hvað við viljum.  Ýmis verkefni á sviði rannsókna á virkjanakostum eiga auðvitað að halda áfram. Á sama tíma á að vinna að áætlun um náttúruvernd þar sem ákveðið er hvaða svæði megi nýta til orkuöflunar og hvaða svæði eigi að vernda.

Ef það er vilji þjóðarinnar að við starfrækjum álver þá liggur allavega fyrir að álver eru takmörkuð „auðlind“ og því er að mínu mati eðlilegt að velta fyrir sér: Hvað ræður staðsetningu álvera?  Byggðasjónarmið?  Náttúrusjónarmið?  Sátt nærsamfélagsins, ríkisstjórn eða sveitarstjórn? Eða fyrstur kemur, fyrstur fær?   Eins og staðan er í dag er það hið síðastnefnda sem ræður för. Því gæti svo farið að Norðausturland fengi ekki álver, eða allavega að það væri mjög langt í það,, þó færa mætti rök fyrir því að það uppfylli allar kröfur sem hægt er að gera til álversverkefna umfram aðrar staðsetningar sem nú eru á teikniborðinu.  Að mínu mati myndi álverspása henta Húsvíkingum vel, þjóðinni og efnahagslífinu vel, og ekki síst nátturunni.  Drögum nú andan og náum einhverri sátt um þessi mál í stað þess að trampa stöðugt á þeim sem vilja fara rólegar í för.  Það er nú ekki eins og það liggi lífið á – raforkuverð fer ekki lækkandi á heimsvísu.

Fyrir þá sem hafa áhyggjur af því að atvinnuástandið á höfuðborgarsvæðinu hljóti alvarlegan skaða af „Nei-i“ á morgun (Alfreð Þorsteins gaf það í skyn á Útvarpi Sögu í morgun), þá langar mig að benda á örfá verkefni sem liggja fyrir á suðvesturhorninu á næstu árum:  Breikkun Suðurlandsvegar, Sundabraut, hátæknisjúkrahús, tvöföldun Hvalfjarðarganga, tónlistarhús, mislæg gatnamót Miklubrautar og Kringlumýrarbrautar (Guð forði okkur frá því) og nýr Háskóli Reykjavíkur.  Mér finnst að það séu talsverð verkefni að vinna sem kosti haug af milljörðum, þó ekki bætist álver og virkjunarframkvæmdir ofan á hér á suðvesturhorninu. 

Hafnfirðingar segið NEI!